Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu. T. 1.djvu/108

 — Zimno ci?
 — Jakosi mi rence zmarzły, biéda ozgrzać.
 — Cemuześ nie przi Jadwisi? Onaby cię ozegrzała wnet!
 Jasiek uśmiechnął się szyderczo, spojrzał do góry na stojącą nad nim Krystkę i rzekł spokojnie:
 — Bak ta fciał i na tobie zajżréć.
 — Jo cię nie potrzebujem haw! — krzyknęła Krystka. — Słisys? Nie potrzebujem tobie haw!
 — Ba ka? — uśmiechnął się Jasiek. — Na sopie?
 Na Krystkę uderzył pons i oczy jej się zaszkliły łzami; chwyciła go za ramiona dłońmi.
 — Jasiek!
 Popatrzał na nią z flegmatyczną ironią z głupia frant i zapytał:
 — Co?
 Krystka rzuciła się przed nim na kolana. Trącona nogą gałąź we watrze prysła iskrami pod powałę.
 — Jasiek! Nie kohałak cię?!
 — E ta było, co ta było — odparł, poprawiając toporzyskiem od ciupagi sajty płonące; ogień wzburzony zawarczał i zapienił się zarzewiem.
 — Nie kohałak cię? — mówiła Krystka, raczej jęcząc. — Nie byłak ci wierną za te trzy roki? Tyś był pirsy, tyś był ostatni. Nie goiłak cię, kie