Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu. T. 1.djvu/110

 — Co? — rzek łJasiek, splunął na tytoń i począł go mieszać na ręce.
 — Nie pudzies więcyl ku niej? Prowda?
 — Ze ka?...
 — Ku Jadwidze...
 Jasiek wepchnął tytoń, zmieszany z węglikami, do fajki, wsadził ją do ust, wyjął z watry płonący patyk, przytknął żar i przyklepał palcem, pyknął kilka razy, rzucił patyk we watrę i cyknął w ogień śliną. Krystka przysiadła przed nim na piętach i patrzała nań, jak w dziecko swoje.
 — Jasiu — ozwała się półgłosem. — Co fces, to ci dom.
 — E dyś mi juz héba syćko dała? — przyzadrwił Jasiek.
 — Bedem cię opiekunować, jak matka. Nie bees nigda nic robił...
 — Ej jo ta i teroz nie moc robujem.
 — Bees mioł syćko tak, jak pon! Miso ci warzyć bedem dzień na dzień!
 — Ej wiera! — I Jasiek znowu cyknął ze zębów śliną do ognia. — Coz mi dos jesce?
 — Na zapowiedzi dom!
 — Z kim-ze to?
 — Jasiek? Nie bydź taki okrutny! Jak cort!
 Jasiek wstał z ławki.
 — Ka idzies?