Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu. T. 1.djvu/114

 — Jadwiga lezy na sopie — pomyślał. — Cy jom bedzie wołać ku mnie, abo co?
 I siadł spokojnie napowrót twarzą ku watrze.
 Krystka dobiegła szopy Jadwigi. Pozberkiwały z niej dzwonki krów na noc zamkniętych. Jadwiga siedziała na progu od pola.
 — Coz hań! — spytała, widząc ogień żagwi zbliżający się ku niej.
 — Nie śpis to jesce, Jadwiś? — ozwała się Krystka.
 — Nié. To ty, Krystka?
 — Jo.
 — Po coześ haw przisła z tym ogniem?
 — Po tobie.
 — Na co?
 — Pódzies se mnom.
 — Zje ka? Kaz byk miała iść?
 — Ku Jaśkowi.
 — Ku Jaśkowi? On haw przydzie som — odcięła się Jadwiga.
 Krystka pomilczała chwilę, potem rzekła dziwnym głosem:
 — Siwe mos ocy, Jadwiś?
 — Jakie mom, takie mom. Coz tobie do tego?
 — Jadwiś! Siwe mos ocy?
 — Kiz ci corci do moik ocu?! Siwe cy bure, coz ci po nik?!