Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu. T. 1.djvu/115

 — Jadwiś! Siwe twoje ocy?!
 — E, to się im przypotrz!
 — Pokoz!
 — Idze, zkądeś przisła! Co fces ode mnie!?
 — Pokoz ze je, té ocycki!
 — Krystka! Cyś ogłupiała?! Co fces?!
 I Jadwiga dźwignęła się z progu i stanęła twarz w twarz przed Krystką, czerwieniejąc od ognia nad sobą.
 — Co fces?!
 — Ocy twoje fcem! To! — krzyknęła Krystka i palnęła ją płomieniem żagwi po oczach.
 Straszliwy, góry wstrząsający wrzask rozdarł mrok leśny i noc. Psy zaszczekały przeraźliwie, a echo wrzasku rozleciało się na przestrzeń, jakby skały zawyły naokoło. Za tym wrzaskiem poszedł drugi i trzeci; polanę napełnił jęk przeraźliwy, okropny, wytargany z wnętrzności.
 Jasiek wyskoczył z szałasu i pobiegł ku szopie.
 — Co się haw stało?! — wołał. — Krotni miliońscy! Coz się tak dre? Co...
 Głos mu uwiązł w gardle. Krystka trzymała za rękę tarzającą się po ziemi i ryczącą Jadwigę, i świeciła nad nią wirem iskier z żagwi. Ujrzawszy Jaśka krzyknęła:
 — Tu jom mos! Haw mos siwe ocy! Przypotrz się!