Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu. T. 1.djvu/121

 — Kasia tońcy.
 Wojtek jak się porwie z cetyny:
 — Tońcy?!
 — Tońcy.
 — Ka?
 — W karcymie pod kościołe.
 — Widziołeś?
 — Widziołek.
 — Z kim?
 — Z Wałęcoke.
 Wojtek hop z posłania na równe nogi. Boso był, hipnął trochę na iskry z watry, ale nic na to nie uważa.
 — Prowdę mówis? — chycił go za ramię.
 — Na mój sto prawdu!
 — Ne!
 Cisnął mu Wojtek talara; Jakóbek schował. Potem Wojtek hip ku ścianie, łap za kierpce, obuwa się.
 Dwa olbrzymie Hajacki, siedzące nieruchomo na niziutkiej ławeczce przy watrze, ze schylonemi ku ogniu głowami, w czarnych smolnych koszulach, z pasami nabitemi mosiądzem pod pachy, z włosami spadającemi ku ramionom, podnieśli głowy do góry i spojrzeli na siebie. Z czarnych osmolonych i ogorzałych twarzy błysnęły im tylko niebieskawe białka oczu.