Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu. T. 1.djvu/122

 Wojtek się obuł.
 — Ka idzies? — spytał go baca.
 — Hań.
 — Waruj się! — przestrzegał baca.
 — Nie starojcie się. Na rano bedem.
 — Boze cię prowodz.
 — Z Pane Boge.
 Podali sobie ręce.
 Wojtek wziął ciupagę i wyszedł z szałasu.
 Dwa olbrzymie czarne Hajacki dźwignęły się z ławki i kiwnęli bacy głowami.
 — Idziecie ś nim?
 Skinęli potakująco.
 — Jako fcecie.
 Niemowy wyszli z szałasu, zabierając powcinane w ścianę ciupagi.
 — Na kigoś dyaska mu to pedzioł? — zwrócił się baca ku Jakóbkowi.
 — Jakzek ni miał pedzieć, kiek słisoł, jak ślubowała, co tońcyć nie bedzie? Jesce jom nobarzyj pytał skrony tego Wałęcoka.
 — Hej, bedzie hań mąt! — rzekł baca półgłosem, i wygarnąwszy zapieczoną fajkę z węglików, począł z niej pykać i pogrążył się w zadumę.
 Wojtek gnał, aż mu piarg z pod nóg fyrczał. Przeleciał polanę, przeleciał las, nie słyszał Hajac-