Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu. T. 1.djvu/125

Zapisem im cały majątek! Bedem im tak, jak ociec! Bij!!!
 I popchnął go do izby. Dwa olbrzymie Hajacki przysunęły się ku drzwiom.
 Wtem struna skrzypkowi pękła: przerwał się taniec. Kasia ujrzała Wojtka. Zmieszała się strasznie, zaczerwieniła, choć już od tańca czerwona. Nie wie: czy iść ku niemu, czy nie? co powiedzieć? Zbliża się nakoniec, wyciąga rękę i bąka:
 — Wojtuś? Tuś?
 — Hawek — odpowiada Wojtek.
 Wałęcak pijany, rozgrzany, stoi obok; wyciąga on też rękę ku Wojtkowi.
 — Zdróweś, bracie?
 — Zdrów.
 Wstrząsnęli sobie dłonie, aż trzasło.
 Skrzypek pociągnął po strunach: może grać. Wojtek zdejmuje szerokim ruchem kapelusz przed Wałęcakiem, kłania mu się nizko, przyklęka przed nim na kolano, podnosi głowę do góry i powiada:
 — Bracie, ustąp mi.
 Wałęcak potrząsa głową hardo:
 — Nié, bracie!
 — Ustąp mi, pytom cię, bracie.
 — Nié, bracie!
 — Nie fces?
 — Nie kcem.