Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu. T. 1.djvu/131

Amen. Poślijcie to woze, coby się przywiezli wartko z miasta.
 — A wy, hłopcy — zwrócił się do Hajacków — biercie się w pole, by wos tu nie zabili, abo nie hycili. Jest ta godnie śrybła we węzełku, a dwa kotliki newiućkik cwancygierów zakopane w Ozpadłej Dolinie, ka się z pod wanty woda leje, jako się od suhéj limby dwa strzelenia pudzie na prawo, a pote półtrzecio strzelenia dołu na lawom rękę. Podzielcie się, a rućcie ta ćwierć kotlika bacy, za co mię hował bez lato. Biercie się hore!
 Wyciągnął ku nim rękę; uścisnęli się.
 — Idźcie z Pane Boge!!
 Niemowy popatrzyli na niego, wyszli.
 — Zydu — powiada Wojtek — zywa je jesce?
 — Wto?
 — Kasia.
 — Jo ani nie chcem patrzyć... Tyle krwi!...
 — Ej, nie zyje, nie zyje! — zapiszczał Florek Francuz i zalał się łzami.
 Potem rzucił się na ziemię, zaczął bić głową o podłogę, wydzierać sobie włosy, tarzać się, wić, wyć i jęczeć rozpaczliwie.
 A Wojtek Chroniec opuścił głowę na piersi i szepnął:
 — Morzy mię sen...