Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu. T. 1.djvu/157

On jednak już niewidział żadnej, tylko tę Agnieszkę Hawrańcównę ze Zdziaru.
 I tak się stało, że się zeszli raz ku wieczorowi w upłazie pod Muraniem, ona z krowami poniżej, on z owcami powyżej. Przyszedł ku niej, pyta się:
 — Dos mi siąść przy sobie?
 — Teloz byk cie nie widziała.
 — To mię juz tak ciérpieć niémozes?
 — Niémogem.
 — Ale bez co przecie? Dy tu jakasi przycyna musi być!
 — Jest.
 — Jakoz?
 — Bok ślubowała Jędrzkowi Hawrańcowi, co przy kirysyerak słuzy.
 Dopiero jak on się porwie, jak krzyknie:
 — To bez to ino! Hej, a jo myśloł, ze wto wié co!
 I złapał ją na ręce, tak jak jagnię, i niesie w górę ku owcom, w turnie. Ona czy oniemiała ze strachu, czy taka cięta była, ani nie krzyknęła; nie było też ta po co krzyczeć, bo ktoby tam był za nim szedł...
 Wyniósł ją na płasienkę ku owcom, położył na ziemi, klęknął nad nią, powiada:
 — Mojaś!