Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu. T. 1.djvu/184

 — Ej kumoterku, kumoterku, juz wy ta wnet dojńdziecie, dojńdziecie — powiada jedna.
 — Hej, swoku, niewierny wom juz poradzić nijako — powiada druga.
 — Niwto haw juz nie poradzi, moi miéli, jedna śmierzć — powiada trzecia.
 — Ej, kumoterku, kumoterku, trzaby o duse myśleć.
 — Coby zaś pote późno niebyło, swoku.
 — A wtoz wi? Nieroz tak bywuje — mozeby i popuściło by kielo telo po komunii świentéj.
 — Wiera, dobrze padocie, kumosicko. Cobyście tyz, kumoterku, dali się wysłuhać.
 — Przed Matkom Boskom cudownom w Ludzimirzu.
 — E dy ta jest i w Odrowązie, padajom, cudowno — odezwał się Smaś, któremu się Odrowąż lepiej podobał, bo dalej, a to już zbójecka i myśliwska natura, jak iść, to daleko.
 — Hej, moi miéli! Ona ku ludzimirskiej ani za kuhareckę nie worce!
 — Jedźcie, swoku, wysłuhojcie się!
 — O jedźcie tyz, jedźcie, kumoterku, a pilno, ponaglojcie się, bo cas!
 — Jedźciez, jedźcie, moi miéli!
 — Dyabeł ku wom niebedzie mioł przystępu, a on haw nie prec bedzie!