Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu. T. 1.djvu/185

 — Hej, dobrze padajom kumosicka, oni ta wse mądrze radzom. Nie prec, nie prec!
 — Kiek haw wcora z domu sła, moi miéli, takie mi corne kocisko z pod nóg smyrgło. Jazek się wzdrygła!
 — Dyabeł nowoli w kota.
 — Ej, kumosicko, widowali go juz ludzie i w psiéj skórze.
 — Ale mu się za kota obrócić noracéj widzi.
 — Je coz ta takiemu?! Co fce, potrafi. Dyabeł i dyabeł.
 — Kie Symek Mrowca konał, to się zaś objawił za wilka. Tu! tu! popod hałupę przeseł.
 — Ej raty!
 — A pocymze go poznali, ze je nie wilk prowdziwy?
 — Ej ci juz wiedzieli, co poznajali! Pono w nurze mioł ogień. W nocy to było.
 — Ej raty!
 — Nie wysłuhoł się to stary Mrowca?
 — Nie dowieźli mu ksiendza. Konie uwięzły w zospak.
 — Ej! wicie! To ta juz nie wto iny sprawiéł, ino on, ten wik.
 — Tak tyz ukwalowali sytka, ze nie co ine, lemze on.
 — Hej! Ponjezusicku nosłodsy!