Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu T.3.djvu/115

 Zbiera się to niebożątko, bo się ani spytać nieśmiała: na co — wstaje.
 — Warcej!
 — Zaroz, zaroz, Sobusicku... Cos kces?
 — Przinieście wody. Pić sie mi kce.
 — Je dy je jest przecie w konewce.
 — Nima! — zaśmiał się Sobek i kopnął konewkę, że aż na matkę woda chlusła. Jest je, co? — mówi.
 Matka się zapaską odziała, bierze konewkę za ucho.
 Zimno było, co cud, a ślizgo; po wodę trza było ku potoku iść, dość obdalno. Przyniosła.
 Ledwo, że postawiła koło ławy, Sobek kopnął drugi raz w konewkę i wodę całą wychlusnął.
 Przerażona popatrzała na niego matka.
 — Brudno béła, nie cysto. Przinieście jesce roz.
 Nic nie powiedziała, przyniosła, a on trzeci raz to samo. W izbie już pełno wody się nalało, ze Sobek na ławie nogi wyciągnął, a matka we wodzie boso stała.
 — I ta béła brudno... Icie matka jesce po inom...
 — Sobuś, dyj hań zimno... jo boske...