Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu T.3.djvu/136

kie je tako cięzko. Ostawiem duse. Dyaboł tu nie przystompi, bo tu Matka Boska.
 I sjon chorongiew z dusami z ramienia i sował do koliby pod wante godnom, a z tém drugim worckem zniós sie hore i wartko góry minon, jesce miesiąc kramcik świécił, i do nieba na droge mlecnom trefił, a potem to sie mu jus leciało fajnie, bo jom dobrze znał.
 Ale sie wej nie naspodział, co sie stanie. Dyaboł wse śtuder. Lemze janioł chorongwie z dusami odbióg, pada do wiatru, bo oni kumotrowie: O mój ślicny, piékny, cyby tys przecie jako janiolowi na despet nie zrobić? Ostawił se duse w kolibie pod wantom, cyby mu ig nie puścić? Ino ze som jest do chorongwie święconej zawiązane, mnie ku nim nie porada iść, ale ty mozes. Lejdze wartko a puść mu je, jako kurecki z kojca. Jo — pado — prawa do nig nimom, ale niegze sie by nasuko!
 Wiater na to jak na lato. Kie duchnie! Do razu sie chorongiew ozwiązała, a duse hybaj w w pole! Jedna za drugom, jako gołębie z pod strzechy. I ozleciało sie to, bo to béło ciekawe. Wiater sie cuduje, ze to tego teli kérdel, a dyaboł sie ino zaśmiał, skrzesał rogami iskry ze skały i stracił sie wereda kajsi. Do ziemie wjahał.
 Wiater sie ucudował i ku morzu zamarzłemu sie brał, bo jus wiesna sła, a to béł wiater