Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu T.3.djvu/40

 Obraził się ksiądz, ale się wstrzymał i rzekł łagodnie: Poganko młoda, kto Panu Bogu, Jego Synowi Najświętszemu i Jego Matce Maryi Pannie wiarę poślubił: już ten innej miłości niemoże znać.
 — Jakosi cudnie gados. Hnet byś mie z rozumu wywiód. Jakiz to Bóg, co mo syna? I ta Maryja, cy jako jej, to się niewydała, kie je pannom? To se jino tak syna s tém Bogem mieli? Ej ha!
 — Wszystko ci to wytłomaczę, młoda poganko. Jak ci na imię?
 — Mnie? Rosa, ale mie wołajom Rosicka, abo Roska.
 — Rosa? Może Róża?
 — Jaka tam rózo?! Rózo kwiat.
 — A rosa rosa.
 — Je dy bez to. Od rose mie nazywajom Rosicka.
 — Słuchajże Rosicko, moje dziecko — zaczął ksiądz.
 — Dziecko twoje? Je dyś ty jesce smark! Małoś co starsy, jako jo!
 Zbliżył się ojciec Augustyn ku potokowi i siadł na kamieniu.
 — Bolom cie nogi? — spytała Rosicka.
 — Dużo szedłem.