Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu T.3.djvu/82

 — Je to z towarzisami. Jo ig i hań nie opuscem. Jeden za sytkik, sytka za jednego. Takie prawo zbójeckie.
 — Umrem, Jasiu, skróś tego... I juz by tak nolepsi béło...
 I poczęła Zosia płakać, ciężkiemi łzami.
 Siedział Jasiek chwilę i powiada:
 — Honór daje. O zbójnikowi nik nie powi, ino: honorny hłop!
 — Je dy ta mos tego honoru dość! Sytka wiedzom, ze cie za dwa jus roki mało co w doma uświacy, ba ino hodzis i hodzis. Hyr o tobie jaze na dziedziny.
 — Dziewki rady widzom.
 — Ony cie ta i przez tego rady bedom widziały. Bogatyś i ładnyś. Niemas równego ku tobie w całym widyku. A Broncia Firkulina jus zdrowo; pedziała mi, ize cie wdzięcnie na sope ku sobie kazdego casu puści. Ino idź.
 — E, nie bedzie ta, bedzie ina. Jo tego mom dość. Jak mi się o co oshodziło, to ino o tobie.
 — Hej Jasiu! Nie kohos mie ty, nie kohos!
 — Jo tobie nie? Zej kogoz byk juz więcyl na świecie kohać móg?! Tyś mi jedyna, siostrzycka.
 — Nie kohos mie ty, Jasiu, nie kohos, kie mie na poniewirke kces dać?