Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu T.3.djvu/87

 Nareszcie ona się do niego odezwała:
 — Zol ci?
 — Dobrze mi serce nie puknie!
 — To więkso zasługa przed Boge.
 Po chwili mówi Jasiek ze łzami w głosie:
 — Jus teroz moje zycie za nic! Nie worce nic!
 — Uwidzis! Teroz bedzie dopiro łaski Pana Jezusowej godne.
 Przyszli do domu. Napili się mleka, zjedli kukiełki, co ją na półce Zosia miała i, że zmęczeni i niewyspani byli, legli na pościel, a w jednej izbie sypiali. I choć był jeszcze dzień i słońce wysoko, posnęli i spali aż do wieczora.
 Wieczór się Zośka obudziła: ciemno, czarne chmury niebo zakryły, oko wykol. Jasiek spał.
 Uklękła Zośka na pościeli, żeby jeszcze Matce Boskiej za nawrócenie brata podziękować, wtem zabrzmiało pukanie w szybkę okienną.
 Wzdrygnęła się.
 Drugi raz zapukano — silniej.
 Trzeci raz zabrzęczała szyba pod palcami i jakiś głos gruby, tęgi zapytał:
 Młako! Zyjes ta, cy śpis?
 Zbudził się Jasiek.