Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu T.3.djvu/88

 — Co?!...
 — Zyjes? — zapytał ten sam głos.
 — Nowobilski! Prawo! Prziśli po mnie!
 — No to niegze ta! — rzekła Zosia spokojnie. — Tyś jus nie ik. Nie obzywoj się nic.
 — Młako! Cy cie niema w doma? Jageś jest — wstaj!
 Głos był tak tęgi i rozkazujący, że Zosia usłyszała, że się Jasiek na równe nogi z łóżka zerwał.
 — Jasiu! — krzyknęła.
 Ale Jasiek skoczył ku oknu.
 — Wy? — zapytał.
 — No my! — odpowiedziano mu niecierpliwie. — Cyś nos nie cekał? Dyjeś wiedział, ze przińdzieme. Gotowyś?
 Jasiek zawahał się chwilę, — krew zalała mu głowę. Ubrany był, bo w ubraniu legł. Skoczył w kąt izby, gdzie ciupagę, nóż, pistolety i opasek z całym przyrządem, prochem, kulami, jak to zbójnik, przysposobiony miał, złapał torbę, kapelusz i czuchę z kołka i wypadł przez drzwi.
 — Jasiu! — jęknęła Zosia biegnąc za nim.
 Ale on krzyknął ku towarzyszom: Uciekajcie!
 Ci też, nie pytając o przyczynę, zaczęli biec, jak ogary spłoszone.