Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu T.4.djvu/54

 — Nie to! Ale cok wam gadał? Starość, a horość.
 — Ej jo ta nie s takiego rodu, co długo zyje, a wié to wto pewnie, jako umre? Moze sie ka skała we Wołosynie urwie, abo niedźwiedź przi baranie przisiednie, no to niebedzie długo. Kieby jo wiedział, zebyk długo horować kie miał, no, tobyk ta jesce myślał. Ale to nie pewne — a babsko pewne.
 — Coz wos tys ta ty baby tak omierzły?! Ludzie na świecie!
 Je! Jo se kcem do pola, na wiesne pachnie świat: Wojtek! Orba! Jo se kcem na buki jesieniom wyźreć: Wojtek! Młoćba! A z pod téj haw ściany: tato! jeść!, a z pod téj hań znowa: tato! pić! E! Bodaj was ta s takom robotom! A tu u mnie ciho, cihućko. Kie na pościel legnem, dźwiérze uhylone, bo ja ta z juhasienia zimy zwycajny, nierad zapiéram, kaździućki liść słisem,