Strona:PL Kieszonkowy słownik języków łacińskiego i polskiego. Cz. 1, Słownik łacińsko-polski.djvu/125

dē-dĭcātĭo, ōnis f poświęcenie.
dē-dĭcō 1. 1. zeznać, podać przy oszacowaniu. 2. poświęcić (alqd, alci alqd); a) deum bóstwu świątynię poświęcić; b) ofiarować, przeznaczyć, dedykować (alci alqd).
dē-dīgnŏr 1. gardzić, odrzucać.
dē-dīscō 3. oduczyć się, zapomnieć.
dēdĭtīcĭŭs 3 ten, który się zdał na łaskę i niełaskę; pokonany, poddany.
dēdĭtĭō, ōnĭs f poddanie się, kapitulacja.
dēdĭtŭs 3 oddany (z dat.); przywiązany; poddany, poświęcony (z dat.).
dē-dō, dĭdī, dĭtŭm 3. całkiem oddać, wydać, przekazać, zdać, oddać na pastwę (alci alqd). deditā operā umyślnie, z umysłu: a) wydać, zdradzić; b) se dedere α) poddać się; ẞ) oddać się sprawie jakiejś, poświęcić się, gorąco zająć się (alci rei).
dē-dŏcĕō 2. oduczyć, kazać zapomnieć; lepiej pouczyć (algm).
dē-dŏlĕō 2. przestać boleć, przeboleć.
dē-dūcō, dūxī, dǔctŭm 3. 1. sprowadzić, ściągnąć, (na dół) spuścić (alqm lub alqd, ab, ex, de re, in, ad alqd); (o wojsku) kazać zejść; (o okrętach) spuścić na pełne morze. 2. odprowadzić, uprowadzić, usunąć; a) (o wojsku) kazać wymaszerować, przenieść; (osadników) wywleźć; (osady) zakładać; b) (wodę) odprowadzić, w inną stronę zwrócić; (pochodzenie, nazwę) wywodzić, wyprowadzać (ab alqo, ab alqa re); c) uprowadzić, zabrać, odepchnąć; d) odciągnąć, odwieść od czegoś (alqm de re, ab re, in, ad alqd); e) (przy rachowaniu) odciągać, odejmować (alqd de re); f) (nici) snuć, wyciągać, prząść; (pisma, poezje) sztucznie snuć, układać, tworzyć. 3. zaprowadzić, odprowadzić; a) przeprowadzać, towarzyszyć, brać z sobą (alqm in alqd lub ad alqm); (żonę) pojąć, (młodzieńca na naukę) oddać, powierzyć; b) kogoś doprowadzić do czegoś (do jakiegoś stanu, położenia); do czegoś nakłonić, uwieść, skusić (alqm ad, in alqd).
dē-dǔctĭō, ōnĭs f odprowadzenie, zaprowadzenie (alcis in alqd); a) oddzielenie; b) wypędzenie; c) osiedlenie; d) potrącenie (z jakiejś kwoty); e) wyprowadzenie (wniosku).
dē-dǔctŭs 3 a) zagięty do wnętrza; b) stłumiony, słaby, cichy.
dě-ěrrō 1. zabłądzić, zabłąkać się.
dē-fătīgātĭō, ōnĭs f zmęczenie, wyczerpanie, znużenie.
dē-fătīgō 1. zupełnie znużyć, zmęczyć, wyczerpać.
dē-fěctĭō, ōnĭs f 1. odpadnięcie, odstępstwo. 2. ubywanie, zanikanie; a) zmęczenie, wyczerpanie; b) zaćmienie.
dēfěctŏr, ōrĭs m odstępca, buntownik.
dēfěctŭs¹, ūs m = defectio.
dēfěctŭs² 3 ob. deficio.
dē-fěndō, ěndī, ēnsŭm 3. 1. odpychać, powstrzymywać, zdala trzymać, odpierać (alqm i alqd, alci alqd, *alqd ab alqo); (abs.) chronić się, bronić się. 2. bronić, strzec (alqm i alqd, ab alqo lub contra, adversus alqm); bronić swego zapatrywania, stanowiska; a) utrzymać się, spełnić obowiązek, (rolę) odegrać, zadanie spełnić; b) coś na swą obronę przytoczyć (alqd; z acc. c. inf.).