Strona:PL Kieszonkowy słownik języków łacińskiego i polskiego. Cz. 1, Słownik łacińsko-polski.djvu/427

sty; c) adj. Věstālĭs, ĕ westalski; subst. f' Westalka.
věstĕr, tră, trŭm wasz.
věstĭbŭlŭm, ī n a) wolne miejsce przed domem lub świątynią; b) przedsionek (w domu); c) wejście, wschód, wstęp.
vēstīgĭŭm, ī n 1. ślad stopy, trop; ślad, znak, znamię (alcis rei); pl. szczątki, zwaliska. 2. meton. α) stąpienie, chód, krok; β) podeszwa, stopa; γ) miejsce, miejscowość, stanowisko (eodem vestigio remanere); δ) (temporis) moment czasu, chwila; e lub in vestigio natychmiast, z miejsca.
vēstīgō 1. a) szukać, śledzić (alqm i alqd); b) wyśledzić, wykryć.
věstīměntŭm, ī n suknia, odzienie; pl. odzież; przykrycie.
vĕstĭō 4. ubierać, odziewać; a) pokrywać, zasadzić; b) zdobić, upiększać.
věstĭs, ĭs f a) suknia, odzież, ubranie, strój; kobierzec, dywan; b) szata, suknia, draperja.
věstītŭs, ūs m odzienie, suknia, ubiór; okrycie; strój.
vĕtĕrānŭs 3 ⚔ który długo służył, wysłużony, doświadczony. subst. -ŭs, ī m weteran, żołnierz wysłużony.
vĕtĕrārĭă, ōrŭm n zapasy starego wina.
vĕtĕrāscō, āvī, — 3. starzeć się.
vĕtĕrātŏr, ōrĭs m zestarzały; wyćwiczony. m chytry, frant, lis.
vĕtĕrātōrĭŭs 3 rutynowany, wprawny, chytry.
vĕtěrnŭs, ī m uwiąd starczy, śpiączka; gnuśność, ospałość.
vĕtĭtŭm, ī n to, co zabronione; zakaz.
vĕtō, ŭī, ĭtŭm 1. zabronić, niedozwolić, przeszkodzić, zakazać (alqm, z inf., z acc. c. inf., w P. z nom. c. inf.); a) założyć weto; b) tamować, powstrzymywać, przeszkadzać.
vĕtŭlŭs 3 stary, podstarzały; nieco stary.
vĕtŭs, ĕrĭs (comp. vĕtǔstĭŏr, sup. vĕtěrrĭmŭs) stary, sędziwy; a) dotychczasowy, dawny, ówczesny; b) doświadczony, wypróbowany (* alcis rei). subst. a) vĕtĕrēs, ŭm m dawni ludzie; fem. stare kramy wekslarskie na rynku; b) vĕtŭs n stara historja, stare przysłowie.
vĕtǔstās, ātĭs f starość, sędziwość, długie trwanie, długość czasu; a) dawna znajomość, doświadczenie długoletnie; b) czasy starożytne, starożytność; c) przyszłość, potomność.
věxātĭō, ōnĭs f wstrząśnienie; a) uciążliwość, przykrość; b) udręczenie, nękanie.
věxātŏr, ōrĭs m dręczyciel, ciemiężyciel.
věxǐllārĭŭs, ī m ⚔ a) chorąży; b) pl. α) oddział weteranów mających otrzymać zwolnienie od służby; β) chorągiew, oddział.
věxǐlŭm, ī n ⚔ sztandar, chorągiew; a) chorągiewka sygnałowa; b) chorągiewka, mały oddział.
věxō 1. ciągnąć tam i napowrót, silnie poruszać, trząść, potrząsać dokuczać, nawiedzać; a) pustoszyć, plądrować; b) niepokoić, dręczyć, uciskać, ciemiężyć; c) zaczepiać, łajać; d) niszczyć, psuć, marnować.
vĭă, ae f droga. 1. a) gościniec; b) ulica, uliczka (w mieście lub w obozie) c) droga,