Strona:PL Kieszonkowy słownik języków łacińskiego i polskiego. Cz. 1, Słownik łacińsko-polski.djvu/428

ścieżka, tor; właściwa droga, prosta droga. 2. pochód, marsz, podróż. in via albo inter viam po drodze, w podróży. 3. przen. droga, sposób: a) postępowanie, metoda; b) środek, sposobność (alcis rei).
vĭārĭŭs 3 dotyczący drogi, drogowy.
vĭātĭcŭs 3 należący do podróży. subst. -ŭm, ī n pieniądze na drogę; oszczędności.
vĭātŏr, ōrĭs m a) podróżny, wędrowiec; b) posłaniec urzędowy.
vĭbrō 1. 1. (trans.) wywijać; a) trząść; potrząsać. P. trząść się, drżeć; vibratus drżący; kędzierzawy; b) ciskać, miotać. 2. (intr.) a) drżeć, wstrząsać się; b) lśnić się, połyskać, błyskać.
vībǔrnŭm, ī n ⚘ kalina.
vīcānŭs 3 wiejski. subst. -ŭs, ī m mieszkaniec wsi, wieśniak.
vĭcārĭŭs 3 zastępujący. subst. -ŭs, ī m zastępca; następca; niewolnik niższego stopnia.
vīcātĭm adv. a) ulicami, po ulicach; b) od jednej wsi do drugiej, po wsiach.
vĭcĕ i vĭcĕm ob. vicis.
vīcēnī 3 po dwadzieścia, po dwudziestu.
vīcēsĭmānŭs, ī m żołnierz dwudziestego legjonu.
vīcēsĭmārĭŭs 3 wynoszący dwudziestą część; dochód pięcioprocentowy.
vīcēsĭmŭs 3 dwudziesty, subst. -ă, ae f = pięć procent.
vĭcĭă, ae f ⚘ wyka.
vīcĭē(n)s adv. dwadzieścia razy.
vĭcĭlīnŭs 3 czujny.
vīcīnālĭs, ĕ sąsiedni.
vīcīnĭă, ae i vīcīnĭtăs, ātĭs f sąsiedztwo; a) pobliże, okolica; b) sąsiedzi.
vīcīnŭs 3 1. sąsiedni, bliski, w pobliżu. subst. a) -ŭs, ī m sąsiad; b) -ă, ae f sąsiadka; c) -ŭm, ī n bliskość, sąsiedztwo. 2. a) zagrażający, zbliżający się; b) zbliżony, podobny.
vĭcĭs (gen.), ĕm, ĕ, vĭcēs, vĭvĭbŭs f zmiana, przemiana, faza; a) wzajemność, odpłacanie, wywdzięczanie; b) zmiana losu, los; pl. zmienne losy; c) miejsce, stanowisko, interes, zadanie, rola, służba; d) adv. vĭcĕm i * vĭcĕ alcis α) dla ze względu na, za, o; β) zamiast; γ) na sposób, jak.
vĭcǐssĭm adv. a) naprzemian, wzajemnie; b) przeciwnie, odwrotnie, znowu.
vĭcǐssĭtūdō, ĭnĭs f zmiana, kolej; wzajemność (alcis rei, rzadko in re). Zwykle pl.
vǐctĭmă, ae f zwierzę ofiarne; ofiara przebłagalna; ofiara dziękczynna.
vǐctĭmārĭŭs, ī m ofiarnik, posługujący przy ofiarach.
vīctĭtō 1. żyć z czegoś (alqa re).
vǐctŏr, ōrĭs m zycięzca; adj. zwycięski.
vǐctōrĭă, ae f zwycięstwo (alcis, * de alqo); przen. wynik, skutek; bogini zwycięstwa.
vǐctōrĭātŭs, ī m moneta ( obrazem bogini zwycięstwa) pół denara.
Vǐctōrĭŏlă, ae f posążek bognini Wiktorji.
vǐctrīx, īcĭs f zwyciężczyni; adj. zwycięska.
vīctŭs, ūs m a) utrzymanie, żywność; b) sposób życia, życie.
vīcŭlŭs, ī m wioska, folwark.
vīcŭs, ī m a) wieś; folwark, zagroda chłopska; b) dzielnica miasta, ulica
vĭdē-lĭcĕt adv. a) snać, oczywiście, zapewne, naturalnie; b) mianowicie.