Strona:PL Klemens Junosza W sieci pajęczej.djvu/109

 Żydzi, otaczający Chaskla, śmiać się głośno zaczęli.
 Bawił ich ten olbrzym, to uosobienie siły w Rokicie, płaszczącej się w pokorze przed takim drobnym, wątłym żydkiem.
 — Chasklu — powtarzał Rokita — więc nic nie uproszę, nic nie uzyskam?
 — Idź do cholery, ty pijaku, ja wcale nie mam przyjemności z tobą rozmawiać. Wynoś się do djabła!
 Chłop wstrząsnął się jak pies, gdy go zimną wodą obleją, mruknął przez zęby jakieś przekleństwo, a pięść jego zaciśnięta, z szybkością błyskawicy, niby młot żelazny ugodziła w skroń Chaskla.
 Stało się to w jednem mgnieniu oka, żyd padł na ziemię bez ruchu.
 — Gwałt! rozbój! — wrzeszczeli inni. — Ty łajdak! ty zbójca! Trzymajcie go!
 Ale zbójca uciekać nie myślał; stał nieruchomy, jak głaz, i wpatrywał się w leżącego, mrucząc:
 — Chasklu, toć zgódźmy się przecie... Co chcesz, jak chcesz, odrobię...
 Żydzi zaczęli Chaskla cucić, sądząc, że zemdlał; jeden pobiegł po doktora, lecz zanim ten przyszedł, znalazł się felczer Icek, pochylił się nad leżącym, dotknął go i zawołał:
 — Nie żyje!
 — Nie żyje! Zabił! Zamordował — wołali inni.