Strona:PL Klemens Junosza W sieci pajęczej.djvu/39

 — Po okowitę dla Chaskla.
 — Musi wam dobrze płacić, bo to kawał drogi.
 — Oho, on zapłaci!
 — To pocóż jedziecie? Jabym powiedział: jedź sam, kiedy ci potrzeba.
 — Wiecie wy, Błażeju, jedno, ja wiem drugie, a Chaskiel wie trzecie. Nie zawsze człowiek może powiedzieć, co myśli, nie zawsze może zrobić, co chce. Eh, inszemu psu lepiej na świecie! — dodał machnąwszy ręką niechętnie.
 — Nie mówcie tak, Michale. Bóg miłosierny przemieni na lepsze.
 Rokita nic nie odrzekł, wóz smarował w milczeniu, dziad pozostał jeszcze chwilę, ale, widząc, że gospodarz do rozmowy chęci nie ma, odszedł.
 Przy studni, opodal od chałupy Rokity, spotkał dziewczynę z konewkami. Ładna była dziewucha, zgrabna, wesoła, modre oczy patrzyły figlarnie, na ustach, jak świeże wiśnie czerwonych, uśmiech igrał. Biegła śpiewając.
 — Dzień dobry, Franusiu! — rzekł dziad.
 — Dzień dobry.
 — Po wodę?
 — Też pytacie... po cóżbym szła do studni.
 — Ano prawda. Ojciec w domu?
 — Gdzie zaś! Tatuś pojechali daleko...
 — Do Kopytkowa?
 — Akurat zgadliście! Do samej Warszawy pojechali — po towar.
 — Oho!...
 — A ma się rozumieć. Tatuś sklep na to trzy-