Strona:PL Klemens Junosza W sieci pajęczej.djvu/52

długo już będę mógł wam robić takie grzeczności.
 — Dlaczego?
 — Wyście mi już bardzo dużo winni; wy może sami nie wiecie ile. Trzeba raz zrobić porządek.
 — Niby... jakże to porządek?
 — Obrachować, co się należy i zapłacić.
 — Skądże ja wam zapłacę, kiedy nie mam?
 — Aj, macie, macie, Michale!
 — Co?
 — A grunt? Nie rachujecie gruntu? Takie porządne gospodarstwo, z dobrem zabudowaniem. Bardzo ładny majątek!
 — Więc niby co? Co mój grunt ma do waszego długu?
 — Wy się pytacie? Sprzedajcie grunt, a mnie zapłaćcie dług.
 — A ja się gdzie podzieję, a dzieciom co zostawię?
 — To mały frasunek. Taki człowiek jak wy, Michale, to się wszędzie podzieje. Was na każdy folwark z wielką chęcią wezmą, bo wy dobry robotnik. Wy jesteście tyle warci, co dwa fornale, albo co dwa parobki, co trzy parobki! Wy możecie mieć ładną pensję, ładną ordynarję, porządną stancję, w czworakach, możecie sobie żyć, jak A dzieci? Koniecznie dzieciom trzeba zostawiać grunt? Wcale nie koniecznie! ja moim dzieciom żadnego gruntu nie zostawię.
 — Bo Chasklowe dzieci żydowskie, a moje gospodarskie.
 — To co? Gospodarskie też mogą być bez.