Strona:PL Klemens Junosza W sieci pajęczej.djvu/66

czliwa mi jesteś — nie kochasz? — powiedzże choć słówko.
 — A gdybym powiedziała, że nie...
 — To nie prawda, ty tak nie powiesz... Ja wiem.
 — Więc dlaczego zapytujesz... skoro wiesz.
 — Moja jedyna... Ja jutro ojca prosić będę. Niech nam pobłogosławią. Zobaczysz, jak będę dbał o ciebie. Bryczuszkę ci zrobię prześliczną...
 — Nie potrzeba. Do tej pory na wozie jeździłam i jeździć będę nadal tak samo. Bryczkę zrób na sprzedaż.
 — A co dla ciebie?
 — Bądź tylko dla mnie dobry, mnie więcej nie trzeba... Teraz to już ci mogę powiedzieć, żem tęskniła za tobą, że mi było bardzo, bardzo smutno i że bałam się...
 — Czego?
 — Albo ja wiem; myślałam, że się odmienisz w Warszawie, że inna ci się podoba, ładniejsza i bogatsza, że o mnie zapomnisz... ale widzę, że ty dobry jesteś, Piotruś... Pamiętałeś o swojej Frani.
 — Teraz się już nie rozłączymy. Ojcowie przeszkody nam robić nie będą...
 — A może, — zapytała figlarnie.
 — Nie, nie...
 Długo, prawie do samego wieczora młodzi gwarzyli swobodnie w ogródku, pod oknem. On opowiadał jej o Warszawie, o pięknych gmachach i kościołach, jakie tam widział, o ulicach szerokich, ogrodach, o mostach żelaznych, Saskiej kę-