Strona:PL Klemens Junosza W sieci pajęczej.djvu/69

bę rozpuścił, aż sędzia dzwonił na niego, żeby nie trajkotał.
 — I cóż ty, biedaku, teraz zrobisz?
 — Bo ja wiem? Radziłem się ławnika; powiada: niema co, bracie, zagódź, daj mu coniebądź, niech czeka.
 — No?
 — Chodziłem do żyda: twardy psiakość, jak kamień; powiada, żeby mu pieniędzmi trzydzieści rubli na stół kłaść i owsa, jak jeno omłócę, pięć korcy dać, i po okowitę dla niego jeździć... Jeszcze różne dziwne rzeczy przykazywał!
 — No, no...
 — Owies bajki; mam w stodole, omłócę i oddam; furmanek dziesięć pod okowitę chce, odjeżdżę, — ale pieniędzy, co nie mam, to nie mam. Byłem w Czarnembłocie, przepytywałem między żydami.
 — Nie dają?
 — Ani weź. Słuchać nawet nie chcą.
 — Znam ja ich, mój bracie; jak nie potrzeba, to sami proszą, a jak ci pilno, to i siekierą nie urąbiesz. Oni spekulują i kręcą, a gospodarze na psy schodzą.
 — A juści, że na psy...
 — I znowuż jedziesz szczęścia próbować, Michale?
 — A tak.....
 — Myślisz, że dadzą?
 — Dać, nie dadzą, ale jednemu, właśnie Berkowi, co Chaskla szwagier jest, koń mój się udał.