Strona:PL Klemens Junosza W sieci pajęczej.djvu/70

 — Który?
 — A właśnie ten, co na nim siedzę.
 — Kupić chce?
 — Dyć. Kazał go sobie na dzisiejszy dzień przyprowadzić.
 — Ciekawość, siła też daje?
 — Trzydzieści rubli obiecuje.
 — He? trzydzieści?
 — A juści.
 — Ależ ten koń, chociaż i nieduży, brat bratu pięćdziesiąt wart!
 — I ja tak myślę! Na wiosnę kopytkowskie żydy dawały mi za niego pięćdziesiąt dwa ruble i złotych cztery bez dziesiątki, ale nie miałem chęci sprzedać. Choć gospodarstwo moje biedne, ale parę koni utrzymuję według furmanek.
 — Ma się rozumieć, furmanka dobra rzecz. A jeżeli konia sprzedasz, to ci, braciszku, będzie jednym nijako...
 — Pewnie, ale cóż mam robić? Może się jako wspomogę ku zimie; może jałówkę sprzedam i wieprzaka, to konia kupię, a tymczasem muszę Chasklowi dać, co żąda, bo inaczej mnie zniszczy. Pytałem ludzi wiedzących i piśmiennych, czy można tak człowieka żyłować, jak on mnie żyłuje: powiadają, że można; pytałem, czy można kogo wyrzucić z chałupy, co ją po ojcach ma: powiadają, że można. I dla czego można? A oni śmieją się tylko — powiadają: Czemuś podpisywał? Byłeś głupi — cierp teraz.