Ta strona została uwierzytelniona.
4. Niech wzywa króla, który wiatry skałą
Przywalił, wichry i z morską nawałą:
Eolusem go wymyśloną mową
Poetae zową:[1][a]
5. Niech woła, chceli, na pomoc onego
Trytona z głośną konchą ogromnego,
Który w szerokim trąbi oceanie
Na swym puzanie:[2]
6. Chceli też bracią[b] uniesionki, onej
Menelaowej oblanej krwią żony,
Uczcić ofiarą dzieci Jowiszowe,
Lub ognie owe[3]
7. Szczęśliwe flisom, bo dobrą nadzieję
Czynią, gdy parą[4] padną im na reję;[c]
- ↑ Porównaj Virg. lib. I, 52. hic vasto rex Aeolus antro Luctantes ventos, tempestatesque sonoras Imperio premit, ac vinclis et carcere frenat sqq. Wichry i, zamiast: i wichry.
- ↑ Chceli, jeżeli chce; patrz Łazowskiego gram. pag. 290. Co się tyczy Trytona, porównaj Ovid. I b. I, 333: Caerulcum Tritona vocat sqq.
- ↑ Bracią: mowa o Kastorze i Poluksie, braciach Heleny, (wszystko troje dzieci Jowisza i Ledy), zwaną tu uniesionką, to jest uwiezioną przez Parysa. Lub ognie owe: Gdy podczas wyprawy Argonautów burza okrętowi rozbiciem lub zatonieniem groziła, ujrzano nagle na głowach Kastora i Poluksa płomienie ogniste, po którem to zjawisku nastąpiła cisza. Odtąd ognie podobne (własność ich jest elektryczna) ukazujące się żeglarzom miano za wróżbę dobrą, lecz tylko wtedy, kiedy się ich dwa, więc para ukazała. Jeden był znakiem nieszczęścia. Porównaj Theocrit. idyl. 22, 17. ἀλλ' ἔμπης ὑμεῖς τε καὶ ἐκ βυθοῦ ἓλκετε υᾶας. Horat. Od. lib. I. 12, 25. Dicam et Alciden puerosque Ledae sqq. i hymn Homera XXXIII εἰς Διοςχούρους.
- ↑ parą: to jest dwa; M. źle tłumaczy: Nebel. reję: reja, i-ż jest to długi drąg wprzek masztu wiszący, który żagiel nosi. Zatrwożonej, niespokojnej. Rad
na wpół rybami były; świędziwe (tak też Linde) łechliwe; jątrewki, bratowe; bez wszej pochyby, niezawodnie, istotnie, bez wątpienia.
