Ta strona została uwierzytelniona.
199. Jeżynowy kierz, wetując swej straty
Hamuje ludzi, chwyta ich za szaty:
Chodzisz, pry, z mego sukna w nowej szacie,
Spraw mi się bracie.[1]
200. A tak, byś nie był szyprze nurkiem owym
I nietoperzem i krzem jeżynowym,
Spuszczaj swe własne i to się dzierz[a] miary
Kładąc towary.[2]
201. Pomału[b] tedy do szczęścia przystępuj,
A szukając go z granic nie występuj.
Wszak powiedają[c], iż kto napomalej[d],
Ten zajdzie dalej.[3]
202. Patrzmy na dzieci, gdy się uczą pływać;
Niż poczną o swej mocy nurt przebywać,
Pod piersi pęcherz abo[e] korek ścielą
Niż się ośmielą[f].[4]
203. Potem[g] na głębią tą i ową plecą
Ochotnie płynąc[h] w bystrej wodzie miecą,
- ↑ Wetować co albo czego, nadgradzać szkodę, utratę. Hamuje, zatrzymuje. Jest to wyraz z niem. tak jak hamulec. W Prusach Zachodnich zamiast hamulec mówią czołga. Pry, prawi, mówi, łacińskie ait, inquit, przy przytaczaniu wyrazów innej osoby. Spraw mi się, wytłumacz mi się, zkądeś wziął sukno do swojej szaty.
- ↑ Spuszczaj swe własne, spławiaj nie za pożyczone lecz za własne pieniądze kupione towary. Porównaj tytuł: Flis albo spuszczanie. Dzierzcie się miary, trzymać się, zachowywać miarę; nie wszystko na raz spuszczaj, bo w złej przygodzie straciłbyś wszystko od razu; porów. w. 187, 188 i 191. Kładąc scil. na statek.
- ↑ Pomału tedy do szczęścia przystępuj, zwolna i ostróżnie chciej się stać bogatym. Z granic scil. ostróżności. Kto napomalej ten zajdzie dalej, przysłowie; Fredro Adag. 8, powoli najdalej zajdziesz.
- ↑ Chłopcy i dziś jeszcze wałki z sitowia lub pęcherzy kilka pod piersi ścielą (biorą), chcąc się nauczyć pływać. Wałki z korku nie używane, bo za drogie.
