Ta strona została uwierzytelniona.
Której rzecz własna jest w wodzie przebywać
I po niej pływać[1]
230. Jest ryba trefna rzeczona Nautilus,
A od niektórych[a] nazwana Pompilus,
A naszym polskim możesz ją językiem
Zwać żeglarzykiem[b].[2]
231. Bo z siebie własny uczyni okręcik
Jakby błazenek i morski natręcik,
Gdy sobie igra za czasu pogody
Po wierzchu wody.[3]
232. A niż się z morza nad wodę wydźwignie,
Napierwej[c] z siebie powódź precz wyżygnie[d],
A gdy się ulży, stroji dziwne cuda
Ona obłuda.[4]
233. Wspłynąwszy na wierzch wypręży się opak
I położy się na kształt[e] okrętu wznak;
Wnet miasto żagla nastoperczy wzgórę[f]
Posłuszną skórę[g].[5]
234. I płynie sobie by co statecznego
Jak bosman, gdy co prowadzi grzecznego[h];
- ↑ Bez pochyby patrz 3. Pławny (spławny) na czem płynąć można np. rzeka, morze; i to co pływa, np. okręt, ryba. Wodna, w wodzie mieszkająca. Własna, właściwa, przyrodzona.
- ↑ Trefna, ucieszna delikatna. Nautilus po łac. Pompilus po grecku. Porównaj Ovid. (?) in Halieut. v. 101. Tuque comes ratium, tractique per aequora sulci, Qui semper spumas sequeris, Pompile, nitentes.
- ↑ Natręcik, bo towarzyszy okrętom ciągle: diminutivum, w dobrem znaczeniu.
- ↑ By wypłynąć do góry, wypuszcza z siebie wodę (powódź precz wyżygnie), aby się stać lżejszym; przeciwnie chcąc się znów ukryć w morzu (235), bierze wodę w siebie; będąc wtedy cięższym, tonie. Obłuda, obłudne widzenie; przedstawia niby okręcik, a rzeczywiście nim nie jest.
- ↑ Opak, przewrotnie, do góry nogami. Nastoperczyć, na sztorc położyć, na krawędź, wznieść się prosto wzgórę, najeżyć, nadąć się. Opak – wznak rymu.
