Ta strona została uwierzytelniona.
Po wodzie na dół przeciw sztabie wieje,
Zmylić nadzieje.[1]
457. Już bracie flisie z wiatrem się potykaj,
Zaprzęż się we ślą, do liny w skok[a] mykaj,
Wędrujże trelem, gdzie brzeg jest wysoki
I nurt głęboki.[2]
458. A jeśli szkuta uwiąźnie na haku,
Już tu sęk na cię flisie nieboraku;
Już ci tu grochu, już na tym ostatku
Wytchnie przykładku.[3]
459. Już tu bobrować w takowej przygodzie,
Już przyjdzie brodzić i nurzać się w wodzie;
Nie wspominajże w ten czas złego wroga,
Lecz wzywaj Boga.[4]
- ↑ B. ślą, wskok.
- ↑ Wrotek 456–470 niema we wydaniu Turowskiego. Euronotus, wiatr połud.-wschodni. Auster, wiatr południowy. Sztabie, patrz 237. Odnogi, łachy. Czytaj wrotkę 276. Zmylić nadzieje. Nie tak rychło powrócisz do domu, jakeś się tego spodziewał.
- ↑ Z wiatrem się potykaj, przeciw wiatrowi będziesz musiał płynąć. Zaprzęż się we ślą itd. Śla (lub Szła), i–ż., chomąto z postronkami. Ciągnąc z całej siły, bo i pod wodę i pod wiatr, ciałem naprzód się przechylają oparci o ślę. Mykaj. Mykać, frequentativum verbi mknąć, tyle co: umykaj, bież, idź szybko. Trelem, patrz 292.
- ↑ Haku, patrz 290. Sęk, w przenośnym znaczeniu: trudność. Już ci tu grochu itd. Już ci się tu sprzykrzy groch, a w ostatku też i przykładek. Wytchnąć: 1) dech z siebie wydać; 2) w przenośni: wyziewać; 3) umierać; 4) odpocząć w sobie, by nowych sił nabrać; 5) wytchnąć komu np. koniom, pozwolić komu odpocząć; 6) wywietrzyć, wystygnąć; 7) sprzykrzyć sobie co, kością w gardle stanąć, jak tutaj. Podobnie u Opalińskiego Sat. ks. III 2, 23 wiersz z góry: „Carnificinam názwał Królestwo Batory, Tak mu wytchło tytułow y Tronu Polskiego.” Na tym ostatku, na ostatek, w ostatku, na koniec końców. Przykładku. Przykładek, dku–m, lub przykładka, i–ż, przydatek. Zapewne dla większego trudu, by siły lepiej pokrzepić, powiększono im porcyje dzienne, ale wolałby ich niemieć flis, wyrzekłby się ich chętnie, gdyby miał mniej pracy.
- ↑ Bobrować, brodzić jak bóbr w błocie lub wodzie, gdy wędruje trelem. Złego wroga, djabła.
