by na Piłata wołali Dimitlte nobis Barabbam[1]. Ale czas nam podobno w rzecz wstąpić, a okazać to już do końca, czemu się ja o rzeczpospolitą naszą lękam.
I owszem bo tego od ciebie czekam.
Nie prawie i to znak dobry, mój Panie, na co się i Satyr skarży, żeśmy starych a chwalebnych obyczajów odstąpili, a miasto tego jęliśmy się zbytków, rospusty, wszeteczności, łakomstwa i temu równia; o takiéj odmianie słuchaj, co mądrzy ludzie rozumieją. Wychwalić się nie może Cycero na niektórem miejscu wiersza Enniuszowego, który tak się u niego czyta: Moribus antiquis stat res Romana virisque, to jest: Obyczajami staremi stoi rzeczpospolita rzymska i mężami; który wiersz (mówi Cyc o) i krótkością, i prawdą zda się jakoby z orakulum był wyrzeczon: bo ani ludzi, gdzieby było tych obyczajów miasto nie miało, ani obyczaje, gdzieby byli tacy ludzie nie rządzili, nie mogliby byli albo założyć, albo tak długo trzymać tak wielkiej, tak świątobliwie, i tak szerokowładnéj rzeczypospolitej. A przeto za pierwszych lat onych, i zwyczaj ojczysty zacnych ludzi używał, i stare obyczaje, a dawny porządek zachowywali poważni ludzie. Ale nasz wiek wziąwszy rzeczpospolitą jako malowanie najpiękniejsze, jeno już przez starość nieco zeszłe, nietylko że go temi farbami, któremi było, odnowić zaniedbał, ale i tego nie uczynił, aby był przynajmniéj wizerunek jego, a zwierzchnie linje zachował. Albowiem co dziś mamy z onych starych obyczajów, któremi ten powiada, że rzecz rzymska stoi? które w takie zaniedbanie przyszły, że nie tylko ich nie używamy, ale ani o nich wiemy. A o ludziach co mam powiedzieć? obyczaje bowiem niedostatkiem ludzi zginęły: z którego upadku nie tylko że mamy liczbę dać, ale jako o głowę mamy się sprawować: naszemi bowiem występy, nie nieszczęściem, rzeczpospolitą słowy tylko trzymamy, ale rzeczą jużeśmy ją stracili. Tu słyszysz co ten mądry, a w rzeczypospolitéj swéj godny człowiek o téj skazie obyczajów trzyma, że ludzi występne a rospustne, mężobójce prawie
- ↑ Odpuść nam Barabasza
