Abelard i Heloiza żyli w dwunastym wieku. Nauki, wdzięki i przymioty tych osób przynosiły im sławę i szacunek współczesnych, a ich nieszczęśliwa miłość zjednała im pamięć potomności. Po długiém paśmie niedoli i udręczeń, ci stroskani Kochankowie ponieśli opłakane życie w cienie Klasztorów, gdzie ostatnie dni swoie poswięcali obowiązkom Religii. Posępność murów zakonnych, głuche ich i wieczne milczenie, sama nawet swiętość powołania, niemogła zupełnie stłumić w Heloizie uczuć miłości. Wymowny list Abelarda pisany do przyiaciela, w którym się rozrzewniał nad swoiém cierpieniem, doszedł przypadkiem iey rąk, i rozniecił w sercu całą dawną żywość nieszczęsnych płomieni. Pismo to Abelarda, dało początkowym listóm Heloizy, w których się tak dzielnie maluie walka cnoty z naysilnieyszą namiętnością. Nieśmiertelney pamięci Pope zebrał tkliwe myśli tych listów, dodał
