Ta strona została uwierzytelniona.
V.
Jdź — zasłona zapomnienia
Niech padnie na teatr bycia,
Niewskrzeszay blaskiem promienia
Tragedyi życia.
Niewznawiay błyskotek próżnych,
Ni męczarni różnych
Śmiertelników rodu:
Nie budź brzemion chorób, głodu,
Niech ludzi oręż niewycina krwawy,
Jako kosa trawy.
VI.
Jakeś nędzne! — przy upadku
Słabe promienie rozwlekasz:
Tylu skonań świadku
Mego widzieć niedoczekasz.
Obrazem mego cierpienia,
J ostatniego serca uderzenia,
Twe oko się nie nasyci;
W grobie natury złożę moie kości,
Wspaniałość ciemności
Mą duszę schwyci —
