Strona:PL Kraszewski - Ładny chłopiec.djvu/110

—   102   —

cicha, nie lubiąca świata, estra dystyngowana, ale zagadkowa.
 — Bogata! podchwycił Serafin.
 Profesor odgryzał nogę rakowi.
 — Hm, — rzekł — wszystkie symptomata bogactwa ma, to rzecz niewątpliwa. Miewają je wprawdzie i ci co bogatemi się chcą wydawać choć nie są — ale u nich one bywają efemeryczne, gdy hr. Laura od lat kilku tu żyje na stopie! ba! ba! Ale to rak! — dodał podnosząe jednego do góry Maciórek — to rak!
 — Zatém i bogata — dodał Serafin. — Ale, panie profesorze kochany, jakże tu mnie, ot takiemu sympliciuszowi, wieśniakowi sobie, prostakowi przystąpić do takiéj nimfy...
 — Nimfy lubią ludzi niedelikatnych! — rzekł profesor. — Reguła ogólna, sprzeczności się pociągają, podobieństwa się odpychają!
 Serafin porwał za butelkę szampana i nalał w kieliszki.
 — Zatém vivat wygłoszony przez profesora aksiomat!
 Bolek wstał z kieliszkiem; całe wesele, jakie był wyniósł z domu radzcy uleciało — odbierano mu jego marzenie.
 Siedział chmurny jak noc, i gdy Serafin z Maciórkiem baraszkowali zajadając, on rozmyślał, co miał począć.
 Aksiomat profesora wydawał mu się sofizmatem, gorszém daleko było, że pani Dziembina mogła