Strona:PL Kraszewski - Ładny chłopiec.djvu/145

—   137   —

 — Dalipan, nie wiem czy ma lat trzydzieści... delikatna, melancholiczna...
 — A jakże jéj melancholia pogodzi się z waćpana wesołością? — wtrącił Maciórek.
 — E! albo ona poweseleje przy mnie, albo ja przy niéj spoważnieję — rzekł Serafin. Podobała mi się, ale mi się podobała; gotówbym choć dziś do ołtarza.
 — O! ci młodzi! ci młodzi! — westchnął Maciórek — nie znasz, nie wiesz kto i co — i — już gotów do ołtarza...
 — Albo to znając i wiedząc inaczéj się idzie do ołtarza jak na chybił trafił? — spytał Brzuchowski. — Pół roku człek widzi kobietę w salonie przy gościach — tyle ile mu jéj pokażą. Wycedzi mu słówko przez ząbki i to się zowie, że ją poznał. Et!...
 Maciórek śmiał się z odcieniem filozoficznego politowania.
 — A jakżeś się waćpan wdówce podobał? nie zmiarkowałeś? — spytał.
 — Nie wiem, ale dziś jestem zaproszony z radczynią na herbatę. Właśnie ten projekt, uda się czy nie, zmusza mnie przeciągnąć mój pobyt w Warszawie, i dla tego chciałem moją należność wydobyć od żyda...
 Maciórek nie mógł wytrzymać, podniósł głowę i szepnął złośliwie nieco.
 — No — a taż sumka w banku, którą miałeś podnieść?
 Z początku Brzuchowski stanął pomięszany, zczerwienił się mocno, ale wnet dodał śmiejąc się.