Strona:PL Kraszewski - Ładny chłopiec.djvu/170

—   162   —

 — Dziś mam trochę chrypki.
 Ojciec zrobił minkę jakąś, panna Leonia wstała, na pół kwaśna, pół uśmiechnięta, ruszając ramionami.
 — Wie papa — rzekła śmiało — gdybym wiedziała, że się wiecznie popisywać będę musiała z tym śpiewem, nigdybym się go nie uczyła.
 — A dla kogoż się panna uczyła? — zapytał ojciec.
 — Dla siebie...
 Wymówki nie pomogły — obie siostry dosyć niechętnie, szepcząc do siebie zwolna się skierowały ku wspaniałemu fortepianowi.
 Widząc je zbliżające się ku niemu, pan Samuel szepnął na ucho Bolkowi.
 — Bechstein! I kiwnął głową.
 Tańczyński nie zrozumiał, ale udał, że doskonale wie o co chodzi.
 — Tak, Bechstein!
 Złożyło się tak, że doktor i pułkownik przystąpili do gospodarza, a panu Bolesławowi nie pozostawało nic nad — zbliżenie się do panien.
 — A pan, muzykalny? — zapytała Leonia.
 — Lubię nadzwyczaj muzykę — rzekł Bolek — uczyłem się jéj, ale w uniwersytecie musiałem ją porzucić, zapomniałem wszystko; została tylko wielka miłość dla niéj. Pani wie — dodał — jak muzyka jest zazdrośną, wymaga zupełnego poświęcenia; ja, niestety nie miałem dosyć czasu dla niéj.
 Nastąpiły ciche narady co wybrać do śpiewu — Schumanna czy Moniuszkę — panna Leonia wyjęła