Strona:PL Kraszewski - Ładny chłopiec.djvu/176

—   168   —

 — To mi wszyscy przyznają, że oko mam! Tak tak! pułkowniku... A i tobie się podobał?
 — Bardzo! — rzekł pułkownik — niezmiernie.
 — Bo i ty nosa masz! — dodał śmiejąc się p. Samuel — nosa masz!
 Zaczęli oba się śmiać, pułkownikowi to pochlebiło, iż mu nos przyznawano.
 Rezeszli się tak w najlepszéj komitywie, a gospodarz Bolesława ujął pod rękę.
 — Ja jeszcze raz proszę pana — szepnął — nie robić ceremonii, a czasami nas odwiedzać. Mnie się pan podoba, szczerze powiadam.
 Bolek skłonił się.
 — Prawdziwie — rzekł — niewiem jak potrafiłem zasłużyć na tyle ze strony pańskiéj dobroci, która najżywszą we mnie wdzięczność obudza.
 — Ja tyle panu powiem — dodał cicho p. Samuel — pan się mnie może zdać, a ja panu.
 Uderzył się w pierś szeroką.
 Ale proszę o tém nikomu nie rozpowiadać, nawet temu stryjowi czy wujowi, profesorowi, to jest dobry człowiek i nieźle w szachy gra, ale on ma język...
 — Rozumie pan?
 Bolek się uśmiechnął. Pan Samuel przyznawszy pułkownikowi nos, a profesorowi język, sam sobie wreszcie zapewne głowę, zatopił się w głębokiéj zadumie.
 Pełniąc swe obowiązki adjutanta, stanął mu do boku pułkownik, do Bolka właśnie coś przemówiła panna Leonia i on ku niéj pospieszył. Chciała