Strona:PL Kraszewski - Ładny chłopiec.djvu/181

—   173   —

 — E! ja się na tém znam! — rozśmiał się Serafin. — Gadajcie wy sobie co chcecie, gęby u tych pań inaczéj mówią niż u wiejskich dziewcząt, ale co do oczów, wszystkie jednakowo... O! o! Tak mi zagadała, że wiem co to ma znaczyć.
 Ruszył ramionami Tańczyński.
 — Co się tyczy de quibus — dodał żartobliwie Serafin — muszę radczynię nasadzić, ażeby dotarła i dowiedziała się co ma. Wszystko to pięknie ładnie, że żyje po pańsku, że expensuje dużo, ale — a nuż — dożywocie? albo co podobnego!
 Potrząsł głową Serafin. — Tak, na ślepo, na wiarę się żenić nie mogę. Dopiero bym się wykierował!
 — Pan przecie majątku nie potrzebujesz — wtrącił Bolek — sam jesteś majętny.
 Brzuchowski popatrzył na niego.
 — Ja dla siebie jestem majętny, ale z taką piękną panią dużo trzeba!! ho! ho!
 Na zegarach biła dwunasta, Bolek żegnać go począł.
 — Zaszlibyśmy jeszcze gdzie — odezwał się Serafin. — U wdowy, powiem ci, ślicznie było podane, wszystko dobre, choć palce oblizywać, ale szczuplutko, cieniutko, tak, że ja ceremoniując się, wstałem głodny...
 Pomacał się po kieszeniach pan Serafin.
 — Bylebym pieniądze miał, zaszlibyśmy do tego Stępińskiego.
 — Stępkowskiego.