Strona:PL Kraszewski - Ładny chłopiec.djvu/182

—   174   —

 — I buteleczkę by się wypiło, a choć sera przetrąciło, bo głodny nie mogę spać.
 — Lękam się, że i ja pewnie pieniędzy nie będę miał przy sobie — odezwał się cienko Bolek.
 Brzuchowski wyciągnął sakiewkę.
 — Ale, dalipan na podkurek jeszcze stanie — chodźmy...
 — Po cóż ja? — począł się ceremoniować Bolek.
 — Ja sam ani pić, ani jeść nie mogę, to głupia rzecz — odezwał się Serafin. — W domu jak nikogo nie ma, pisarza prowentowego sadzam. Kto sam je, a kto jeszcze i pije sam, to go bez sądu powiesić!
 Szli do Stępkowskiego, u którego się jeszcze mocno świeciło... — Słychać było zdala te głosy podniesione, które dobre wino potęguje i nadaje im dźwięk tak szczęśliwością brzęczący, jakby na ziemi żadnéj biedy nie było.
 Z wielkiém podziwieniem w pierwszym zaraz pokoju zetknęli się z professorem, który właśnie towarzyszowi otyłemu, z wielkiemi wąsami coś żywo rozpowiadał.
 Na widok jego pan Serafin zrazu się prawie chciał cofnąć, lecz zmiarkowawszy i minę przybrawszy wesołą, zbliżył się do stolika.
 — Jakże się ma pan sędzia dobrodziéj! To mówiąc fasowatego owego mężczynę z wąsami w ramię począł całować, śmiejąc się.
 Sędzia zimno jakoś na ten afekt odpowiedział.
 — Kłaniam uniżenie — pana Serafina. — Cóż pan tu robi? pan? tu? gdy tam... tego!