Strona:PL Kraszewski - Ładny chłopiec.djvu/191

—   183   —

 — A cóż to dowodzi?
 — Gadaj zdrów — ja téż żyłem nie darmo.
 Profesor dobył chustkę i rozpoczął owo solenne ucieranie nosa, dając czas siostrzeńcowi do namysłu. Bolek odzyskawszy już przytomność, począł się ubierać.
 — Daruje wuj — odezwał się — ale ja na lekcyę do Dziembów iść muszę.
 — A, idź gdzie sobie chcesz! — rzekł obojętnie Maciórek, wyciągając się na sofie. — Zawiodłeś moje nadzieje. Widząc cię tak od natury na pozór szczęśliwie wyposażonym i niby nawet nie głupim, myślałem sobie, przecież sobie radę da i zyska stanowisko, a ja na starość czasem choć kawałek sztukamięsy u niego zjem! Gdzie tam! Wszystko to były rachuby fałszywe. Młodzieńcza krew głupia popsuła całą sprawę.
 — Tfu! — splunął stary.
 Bolek się żwawo ubierał...
 — A cóż z p. Samuelem? — zapytał — co się tam święci?
 — Wszystko dobrze — odparł Tanczyński.
 Wuj popatrzał.
 — A z Dziembami?
 — Cóż ma być, lekcyę daję, i tyle tego.
 — A panna? wszakże miałeś projekta.
 — Z tego nic nie będzie.
 — Któż, doktor ten przeszkodził, mów bo?
 — Nie, panna mi się nie podobała — rzekł Bolek.