Strona:PL Kraszewski - Ładny chłopiec.djvu/192

—   184   —

 — Ale! panna by ci się nie podobała z takim posagiem jak Dziembówna? — mówił stary.
 — Zkąd że wuj wie o posagu?
 — Przecie to ludzie bogaci.
 — Kto to wie! — mruknął Bolek.
 Maciórek się podniósł nieco na sofie.
 — Ej? jest wątpliwość? seryo?
 — Wielka — rzekł krótko Bolek — udawane państwo podobno, a ruina za pasem.
 Maciórek wydął usta.
 — Nigdzie prawdy! — zawołał — na niczém się oprzéć nie można. To tak jak z tym Serafinem. — Żeby nie przybycie sędziego, miałbym go za krociowego, a to bankrut.
 Bolek się odwrócił z wesołą twarzą.
 — Doprawdy? pewnie? — rzekł.
 — A no, kiedy ja ci mówię. Tam mu podobno majątek licytują, a on tu przyleciał się ratować jakim takim ożenkiem.
 Bolek śmiał się rozradowany niezmiernie, o własnéj zdawał się zapominać awanturze, tak go to cudze nieszczęście cieszyło.
 Maciórek go badał oczyma ciekawemi.
 — Wszystko blichtr! nigdzie człowiek z wczorajszego obiadu na jutro nie może nic wnosić, niepewność w stosunkach! Zdrada! szelmostwa. Dziś cię karmi pasztetami, a jutro, patrz — fiut — i koziołka wywrócił.
 Westchnął Maciórek.
 — Lecz żeby Dziemba znowu był skompromitowany? Ej? czy ci się nie przywidziało?