Strona:PL Kraszewski - Ładny chłopiec.djvu/202

—   194   —

zaledwie nań spojrzawszy i skinąwszy mu głową, natychmiast się zwróciła do radczyni.
 Drzwi ledwie się zamknęły za Serafinem, gdy Dziembina wstała.
 — Droga Laureczko! co ci jest! jakże dziś przyjęłaś mojego nieszczęśliwego kuzyna?
 Wdowa skorzystała z tego pytania, aby się pięknie zadziwić i zrobić tę znaną dobrze radczyni minkę naiwnie zdumioną.
 — Kochana Lucie! czyż postrzegłaś we mnie jaką zmianę?
 — A! ogromną? Biedny Serafin, który, mimo swojéj powierzchowności rubasznéj, jest niezmiernie uczuciowy i wrażliwy — będzie w rozpaczy.
 Pani Laura spuściła oczy.
 — Czy ci co o nim kto powiedział? — spytała pani Dziembina.
 — Mnie? powiedział? ale któż mi mógł co powiedziéć, gdy nikt nie wie o twoim projekcie? — cicho przemówiła Laura. — Niestety robiłam z mojem sercem rachunek — droga Lucie! to nad moje siły! kochać nie mogę i ślubować nie chcę! nie — nie...
 Radczyni ręce załamała.
 — Nie podobał ci się — rzekła — ale to właśnie dla przyszłego szczęścia i spokoju było dobrém! Kochać nie chcesz i nie możesz, brałaś towarzysza i sługę...
 Laura potrzęsła głową.
 — Impossible! przecedziła przez ząbki.