Strona:PL Kraszewski - Ładny chłopiec.djvu/231

—   19   —

 — Hm — rzekł Raupach — coś mi się wydaje wart Pac pałaca...
 Zaczęli się śmiać. Lecz, p. Samuel, który dostrzegł ich a parte przy oknie, tknięty niepokojem jakimś, szybkim ku nim zbliżył się krokiem. Raupacha poklepał po ramieniu.
 — Cóż ty mnie obgadujesz, stary wrogu? — zaśmiał się.
 — A ha! w rogu, istotnie — odparł pół-bankier — w rogu jestem, ale nie wrogiem. Interes się świetnie prezentuje, alem go nie pojął dobrze. Któregoś dnia przyjdę do p. Samuela do kancelaryi i rozpatrzę się w niéj bliżéj.
 — Właśnie o to ja wszystkich proszę — zawołał Bombastein śmiechem nadrabiając — a p. Morzyński?
 Ex-piwowar ściągnął usta.
 — Co ty chcesz odemnie — rzekł — ja oprócz browaru, który porzuciłem, żadnego interesu nie rozumiem. Tyle wiem, że się wasz pysznie prezentuje! złocisto — jak pilsner.
 Zaczął się śmiać, Bombastein wtórował.
 — Bylebyś akcye wziął! — dodał.
 Niechcąc ani obiecywać, ani odmówić, Morzyński skręcił w lewo.
 — Zkądże u licha wziąłeś tego hrabiego? o piwie Tęczyńskiem słyszałem, ale o hrabi?
 — Ano, widzisz, nosa mam! — odparł gospodarz! ho! ho! nieprawda że hrabia mój! Niepospolita intelligencya.