Strona:PL Kraszewski - Ładny chłopiec.djvu/232

—   20   —

 — Gada pięknie — rozśmiał się Morzyński, jeśli tak będzie robił, winszuję...
 Odwołano gospodarza.
 Raupach poszedł do likworu.
 Dziennikarz się zbliżył do piwowara.
 — Znakomity obiadek! — rzekł puszczając dym z cygara — co za wino!
 — Co za dziw! akcyonaryusze za to zapłacą! — rozśmiał się Morzyński.
 — Cóż pan sądzi o przedsiębierstwie tém — zagaił grzecznie dziennikarz — radbym się oświecił w téj kwestyi.
 — Ja? ja? — zapytał Morzyński — pan nieznasz mojego systemu? Ja o towarzystwach akcyjnych sądzę dopiero przy pierwszéj dywidendzie i to przejrzawszy rachunki.
 — Praktycznie — rzekł dziennikarz.
 W drugim końcu sali Monsieur Jacques, który z widzenia znał pułkownika, sprawiającego obowiązki adjutanta przy p. Samuelu, ośmielił się go na bok odciągnąć. Pułkownik był niezmiernie popularny, i niczyjem towarzystwem nie gardził.
 — Może pan pułkownik pozwoli jeszcze kieliszeczek Schloss-Johannisberg? to się rzadko pić zdarza! Nie fabrykowane, słowo daję. Z pieczęcią Metternicha!
 Pułkownik aż się uśmiechnął, ale zarazem obejrzał. Żak biorąc za przyzwolenie wdzięczny wyraz jego twarzy, nalał mu prędko kieliszek, i oddając go pochylił się do ucha.