Strona:PL Kraszewski - Ładny chłopiec.djvu/240

—   28   —

 — Nie mam żadnych — odparł profesor — a posag?
 — Dobra wartości kilkukroć sto tysięcy rubli, bez długu, i protekcya znakomita.
 Szepnął mu coś na ucho.
 — Zapewne, może pański hrabia powiedziéć — a nuż mnie nie zechce? Otóż ja proponuję dla pewności, niech nie zrywa z tym oszustem, dopóki słowa miéć nie będzie? hę?
 — Ślicznie — rzekł profesor.
 — Tylko trzeba, żeby się umiał kochać i romansować — dodał garbaty — panna tego wymaga.
 — E! to fraszka — szepnął Maciórek — on ma do tego taką zdolność, że się może we trzech naraz kochać szalenie!
 — A więc — chwytając znów za rękę profesora wołał Sanermann — a więc? zgoda! Mów mu pan, nakłaniaj go, ja go zaprezentuję, polecę, poprę, zrobię co potrzeba.
 Maciórek głową dał znak przyzwolenia i wyciągnął rękę, którą garbus uścisnął.
 — Sprawa tego obiadu mnie oburza — począł siadając znowu do szachów Sanermann — nie jest że to podłość, nikczemność!! Obiad na którym pan pierwsze miejsce zająć byłeś powinien.
 — Ale, choćby ostatnie — podchwycił profesor — do tego miałem prawo. Obraza honoru! Mnie, to tam gdzieś do jakiéjś dziury zaprosi, we cztery oczy, jakby się wstydził, i da mi spalone pieczyste i omlecik, a tam na bażanty i trufle jam niegodzien.