Strona:PL Kraszewski - Ładny chłopiec.djvu/247

—   35   —

 — No, panie profesorze, czyż mnie pan nie pozna? — powtórzył.
 — Słowo daję! niepodobieństwo.
 — Niech no pan dobrze w myśli poszuka? — rzekł przybyły dobywając z eleganckiéj cygarnicy hawańskie cygaro, które poufale Maciórkowi zaofiarował.
 — Nie mogę, nie, nie mogę sobie przypomniéć, nie mam wyobrażenia...
 — Niech pan w dawniejsze lata sięgnie myślą, kiedy pan jeszcze Tańczyńskich i siostrę swą odwiedzał?
 Zdumiał się Maciórek.
 — Co u licha! — zawołał — nie rozumiem.
 — Więc pan Kubcia nie pamięta? — odezwał się piękny jegomość.
 — Kubcia, jakiego Kubcia? — rzekł profesor. — Juściż nie tego łotra, wisusa, który zbiegł od rodziców i który gdzieś przepadł marnie.
 — A widzi wujaszek — rozśmiał się nieznajomy, że nie przepadł ów Kubcio, bo oto go masz przed sobą.
 Profesor podskoczył na kanapie.
 — Ty! Kubcio! a, do kroć sto tysięcy, nie może to być.
 — Ale tak jest! tak jest! — śmiał się elegant. — Mam na to dowody.
 — Ty, brat Bolka — krzyknął profesor.
 — Pst — przerwał Kubcio — nie mówi się Bolka, ale pana hrabiego Tęczyńskiego, nie trzeba mu psuć interesów.