Strona:PL Kraszewski - Ładny chłopiec.djvu/262

—   50   —

 — Ale ja mu gotów jestem zapłacić, byle precz ztąd jechał — choćby do Ameryki.
 — On już bodaj z końca świata powraca — mówił Maciórek — a cóż ty mu dać możesz, gdy on z pewnością więcéj ma od ciebie.
 — Hę? — Pan Bolesław odwrócił się jakby niedosłyszał. — Co?
 — Tak, tak, chwalił mi się kilkunastu tysiącami rubli. Człek jakiś stateczny — i — daj go katu, że sześcią językami włada, podróżował po całym świecie, a jak się na wszystkiem zna!!
 Maciórek głową kręcił.
 — Chciałem cię uprzedzić — bo ma być u ciebie.
 Bolek padł na fotel jak zabity.
 — Nie — zawołał — jeden z nas ztąd ustąpić musi. To nie może być!
 Jacuś wracał z kawą, profesor dał znak milczenia. Bolesław zgryziony powiedział, że kawy pić nie będzie, Maciórek więc zabrał się do niéj tém gorliwiéj.
 — Jeśli nie pijesz, to ja — rzekł — po takiéj przechadzce pieszéj, chyba już obie porcye skonsumuję, żeby się to nie marnowało, bo chłopca do łasowania i przysmaków nie godzi się nazwyczajać.
 Przysiadł się więc Maciórek, a Bolek wszerz i wzdłuż chodził po salonie zrozpaczony.
 Nawet Jacuś zaglądający przez szparę dojrzał, że pan był nie w zwyczajném usposobieniu i miał