Strona:PL Kraszewski - Ładny chłopiec.djvu/289

—   77   —

 — Gdyby tego nie było? — podchwycił Sanermann — ja jestem człowiek otwarty, ja panu powiem wręcz. Gdyby tego nie było, nie byłoby ani dóbr, ani kapitału, bo po rodzicach piękna panna miała tylko czarne oczki i białe rączki.
 Począł się śmiać. Bolesław dumał.
 Maciórka niecierpliwiło to.
 — Panie Bolesławie, uściskaj pan, pana Sanermana, ucałuj go, przyrzecz mu dozgonną wdzięczność i podajcie sobie ręce. — Zapijemy Bonae spei! hę?
 Sanermann chwycił kieliszek.
 — Zgoda?
 W milczeniu Bolesław dał mu rękę.
 — Dziękuję panu — rzekł.
 Swat przysunął się do niego.
 — Jutro — rzekł — ale pod wielkim sekretem, proszę do mnie na ósmą godzinę. Nie będzie nikogo oprócz mnie i żony mojéj i — panny.
 — Jak imię? — spytał Maciórek.
 — Aurora! — rzekł cicho Sanermann — imię do jéj twarzy, imię cudowne jak ona.
 — Co za imię! — ogryzając kości zawołał profesor. — Aurora? pyszna rzecz!
 Milczący Bolesław, chociaż targu dobił, czuł się nim upokorzonym i nie rychło się rozruszał. Potrzebował kilku kieliszków, ażeby się rozweselić — począł rozpytywać o rodzinę.
 — Rodziny? rodziny absolutnie nie ma — odezwał się Sanermann. — Nie jest że to szczęście największe. Takie błogosławieństwo rzadko kogo