Strona:PL Kraszewski - Ładny chłopiec.djvu/324

—   112   —

włosy takie! Ten coś strasznie ujadał, gardłował i po jego wyjściu pan zaraz siadł do listu.
 Z otwartemi usty słuchał p. Samuel, to tylko wyciągnąwszy z relacyi, że nikt z familii nie był, ale ktoś z miasta.
 — Znasz ty kogo z familii hrabiego? — zapytał.
 — A jakże, proszę pana, profesora, więcéj ja o żadnéj niewiem — rzekł Jacuś.
 — Dokądże pan pojechał?
 — A kto go wie? On nigdy się mnie nie opowiada — zawołał chłopiec, ramionami dźwigając — tyle tylko powiedział — żebyś mi nie odchodził ani na krok od domu, i dodał, że niewie kiedy powróci.
 Tu Jacuś się rozśmiał dziwnie i śmiech zatulił ręką.
 — Gadaj, czego się śmiejesz? — zawołał Bombastein.
 — Kiedy nie można! bo to sekret — rzekł Jacuś.
 P. Samuel dobył z kieszeni grubszą już monetę, i cisnąc mu ją w rękę, rzekł natarczywie.
 — Gadaj mi zaraz.
 Poskrobał się chłopak w głowę, pomyślał.
 — Ja bo — rzekł — mógłbym przysiądz, że nie gdzie on, tylko u téj kochanki co się z nią ma żenić!
 Bombastein aż się żachnął — bo niewiedział o niczém. Ponieważ we wrotach dalsze badanie było niebezpieczném, pociągnął z sobą chłopca ku wschodom. Tu przyparłszy go do muru, jak go zaczął rożnemi środkami konwinkować i zapewniać